de ontstekingsbron die keer op keer gaat woeden.
Hier huist de honger die geen dood kan voeden,
Hier eisen hebzucht, bloeddorst elk hun deel.
Is, na zoveel dood, genoeg te veel?
Na zoveel strijd, wie kan dit ooit bevroeden?
Kan niets dan nieuwe bloedstroom nog verhoeden?
Het mes staat telkendage op de keel.
Het jongensbed was vaak van angst doortrokken,
de vijand loerde op straat en in de lucht.
Ik vrees dat vrees het leeuwenhart deed stokken,
maar ik stelde mij in eigen geest te weer,
geknielde held, standvastig op de vlucht.
Maar ben ik bestand tegen een tweede keer?
© Herman Posthumus Meyjes
Deventer, 3 maart 2015
Verklaring: oud genoeg om niet alleen de jaren van oorlog en bezetting te hebben meegemaakt,
maar ook die van de aanloop tot de oorlog, toen Hitler zijn buurlanden successievelijk
terroriseerde en in beslag nam, brengen de gebeurtenissen in Oost-Oekraïne bij
mij een verontrustend gevoel van déjà-vu te weeg.
Stadsgedicht 51
Geen opmerkingen:
Een reactie posten