naar kamp, naar cel, naar loopgraaf of schavot,
volwassenen zo goed als jongelingen,
zij gingen niet alléén – wij deelden in hun lot.
Ook in het uur dat niemand kent maar ieder vreest,
stonden wij naast elkaar en zij aan zij;
elk bad tot zijn of hare God, zocht steun bij
wie, in droom of daad, het dierbaarst was geweest.
Zo ook vandaag, bij 't herbetreden van dat pad,
van Grebbeberg tot aan d' Japanse kolenmijn,
op de appèlplaats of in de éénrichtingstrein,
staan wij alsof geen uurwerkhand bewogen had,
en denken weer aan wie, tenslotte niet te helpen,
de hoogste prijs van 't leven zelf betaalden,
en vragen wat wij die de eindstreep haalden
nadien deden om de tranenstroom te stelpen.
Herman Posthumus Meyjes
Deventer, 4 mei 2014
Voorgedragen tijdens de herdenking op het Grote Kerkhof op 4 mei 2014
Voorgedragen tijdens de herdenking op het Grote Kerkhof op 4 mei 2014
Stadsgedicht 18
Geen opmerkingen:
Een reactie posten